Wakacje sprzed lat….wspomnienia

Cz. III  i ostatnia.

Tak nie mogłam się wygadać na jednym wpisie i wiem, że to jest bez sensu, ale już postanowiłam napisać parę słów o pobycie w tym PGR-rze.

Zamieszkałyśmy w barakach, gdzie pierwszą noc przepłakałam ze zmęczenia i z tęsknoty za domem. Znalazłam się przecież na drugim końcu Polski i nie wiedziałam, co mnie czeka. Bez telefonu i wszelkiego kontaktu z rodziną. Masakra, jak zobaczyłam te zniszczone materace, na których miałam spać! A jeszcze jak na złość- zabrakło dla mnie akurat pościeli. Padałam ze zmęczenia. Wreszcie dostałam ten cały ekwipunek: pościel, strój |OHP- owski, którego należało strzec jak oka w głowie. Pościeliłam tą marną prycz i zasnęłam kamiennym snem.

Katówka, który teraz pełnił funkcję Komendanta wprowadził koszarowy regulamin.

Nas -dopiero co uczennice szkolne- przemienił jednoznacznie w posłuszne i pracowite junaczki.

Dzień zaczynał się podudką- na głos jego trąbki- w pośpiechu wpadałyśmy w gumiaki i biegiem na gimnastykę! Wyobraźcie sobie dziewczyny w koszulkach nocnych i w gumiakach.

Po drugiej stronie drogi rozlokował się obóz chłopaków, którzy mieli całkowity luz… i niezły ubaw z widoków, jakiego im dostarczałyśmy!

Po tym ćwiczebnym poranku apel i marsz czwórkami na stołówkę. Oczywiście nawet w drodze na stołówkę obowiązkowo śpiewałyśmy, a Basia przygrywała nam na gitarze. Przypominam sobie smak makaronu ze skwarkami.

I ten dziwny zapach, który nam towarzyszył na stołówce…

Do pracy jechałyśmy ciągnikiem, który nazywałyśmy „Bonanza”. W polu pracowałyśmy cały czas w tych ubraniach granatowych i gumowych butach. Po powrocie do domu- zostały na nogach czerwone obręcze od gumowców.

(Muszę tylko nadmienić, iż do specjalnych brygad „Służby Polsce”,  pracujących w bardzo ciężkich warunkach reżim komunistyczny wcielał młodzież, której nastawienie polityczne uznawał za wrogie wobec „władzy ludowej”. )

Ale ja wówczas o tym nie wiedziałam, i to nie była tego typu jednostka. A pracę w polu traktowałam tak poważnie, jakbym te buraki plewiła u własnej babci w gospodarstwie.

Codziennie wieczorem był apel. Na apelu podsumowanie dnia. Bardzo rygorystycznie! Komendant stał i patrzył w swoją busolę, sprawdzając czas. Jeśli się ktoś spóźnił, choćby minutę- na apelu dostał naganę. Należało wówczas wystąpić, aby być widocznym dla wszystkich uczestników obozu i głośno powiedzieć: „Zbrodniarzem jestem”.

Niestety, pomimo, że byłyśmy bardzo obowiązkowe- każdej z nas zdarzyła się ta sytuacja. Pamiętam to uczucie zbrodniarki, jak pięć minut spóźniłam się  do obozu po wyjściu na „dyskotekę”. A powrót wyznaczony był na 21.30. Na tej potańcówce byłyśmy tylko raz i to w jakiejś jednostce wojskowej. Potem Komendant Katówka czatował w oknie całymi nocami ze swą dubeltówką, bo chłopaki zaczęli podchodzić pod okna baraku.

Przepracowałyśmy 21 dni na te pozytywne oceny z matematyki, a potem wróciłyśmy do domu.

A matematykę, żeby kto nie myślał- bo umiałyśmy. Tylko to były takie wygłupy! I żeby nas na ten obóz zwerbować.

A sami widzicie, że na obozie nie jest łatwe życie opiekuna.

Jeśli wychowanie ma taki duży wpływ na kształtowanie poglądów i zachowań młodego pokolenia- to dlaczego ja jestem katoliczką?

Pod koniec pobytu poznałyśmy prawdę , dowiedziałyśmy się, skąd ten zapach na stołówce..

W budynku nad stołówką ktoś leżał martwy od dwóch tygodni w mieszkaniu służbowym. Dopiero podczas naszego pobytu odkryto tajemnicę samobójcy.

http://historia.org.pl/2011/02/07/sluzba-polsce-zapomniana-organizacja/