Do tuchowskiej szopy
Do tuchowskiej szopy
Pośród nocy grudniowej śnieżnej,mroźnej – zimowej,
mała gwiazdka na niebie zabłysła.
Wszyscy na nią czekali, wszyscy do niech wzdychali.
Bóg się zrodził- jasność rozbłysła!
A w tuchowskiej stajence żłóbek- cud- przy Panience,
A w żłóbeczku śpi mała Dziecina.
Józef czuwa nad nimi, cichuteńko w świątyni,
Nowe życie rozpocznie Rodzina.
Leciuteńko, na palcach aniołowie tną walca,
Nie chcą zbudzić śpiącego Dzieciątka.
A dokoła zwierzęta; stoją osły, jagnięta,
I baranki i inne cudeńka
Nagle- dzwony kościelne! Nagle- trąbki podniebne!
Uderzyły na alarm i z mocą:
Bóg narodził się w mieście, głoszą- do nas pośpieszcie!
Bóg narodził się dla nas nocą!
Wszyscy zatem ruszyli-kto żyw, śpieszy do szopy,
By pokłonić się Bogu w stajence.
I królowie wielmożni i panowie zamożni,
I lud prosty- tak bliski Panience.
Dzwonkiem dzwoni Pustelnik, drwale rąbią ochoczo,
Wędkarz rybę z jeziora wyłowił.
Żyd wędruje i papież, w ciszy ktoś mówi pacierz.
A Heroda śmierć blada już goni!
Dzisiaj śpieszą do” szopy” z Belgii, z Włoch, …z Europy…
Nasze dzieci strudzone, zdrożone…
W ciszy siądźmy przy stole,wśród rodziny i kolęd.
Niech śpij słodko Dzieciątko zrodzone.
J. Halagarda, 20 .12.2013
O Janina Halagarda
Nauczycielka i blogerka
Autorka książek dla dzieci: "Koszyczek Mańki", Zimowe całusy",
"Malowane fraszki".
W pracy twórczej pomaga jej pies "Dżeki".
Ten wpis został opublikowany w kategorii
Poezja,
Wiersze dla dzieci,
Wiersze dla Was i oznaczony tagami
Boże Narodzenie,
dzieci,
emigracja,
kościół,
powroty,
religia,
rodzina,
święta,
tęsknota,
Tuchowska szopka,
wiersze. Dodaj zakładkę do
bezpośredniego odnośnika.
Magiczną moc posiadają te święta. Pozdrawiam