Do tuchowskiej szopy

Do tuchowskiej szopy

Pośród nocy grudniowej śnieżnej,mroźnej – zimowej,

mała gwiazdka na niebie zabłysła.

Wszyscy na nią czekali, wszyscy do niech wzdychali.

Bóg się zrodził- jasność rozbłysła!

A w tuchowskiej stajence żłóbek- cud- przy Panience,

A w żłóbeczku śpi mała Dziecina.

Józef czuwa nad nimi, cichuteńko w świątyni,

Nowe życie rozpocznie Rodzina.

Leciuteńko, na palcach aniołowie tną walca,

Nie chcą zbudzić śpiącego Dzieciątka.

A dokoła zwierzęta; stoją osły, jagnięta,

I baranki i inne cudeńka

Nagle- dzwony kościelne! Nagle- trąbki podniebne!

Uderzyły na alarm i z mocą:

Bóg narodził się w mieście, głoszą- do nas pośpieszcie!

Bóg narodził się dla nas nocą!

Wszyscy zatem ruszyli-kto żyw, śpieszy do szopy,

By pokłonić się Bogu w stajence.

I królowie wielmożni i panowie zamożni,

I lud prosty- tak bliski Panience.

Dzwonkiem dzwoni Pustelnik, drwale rąbią ochoczo,

Wędkarz rybę z jeziora wyłowił.

Żyd wędruje i papież, w ciszy ktoś mówi pacierz.

A Heroda śmierć blada już goni!

Dzisiaj śpieszą do” szopy” z Belgii, z Włoch, …z Europy…

Nasze dzieci strudzone, zdrożone…

W ciszy siądźmy przy stole,wśród rodziny i kolęd.

Niech śpij słodko Dzieciątko zrodzone.

J. Halagarda, 20 .12.2013

Kliknij aby zobaczyć pełny rozmiar

O Janina Halagarda

Nauczycielka i blogerka Autorka książek dla dzieci: "Koszyczek Mańki", Zimowe całusy", "Malowane fraszki". W pracy twórczej pomaga jej pies "Dżeki".