„Ballada księżycowa”

Ballada księżycowa

Lato oddycha rytmem salsy i zapach ma złotego piwa.

Dziś każdy śpiewa o miłości, a świerszcz przygrywa.

A komu nuty komponuje

muzyk, co księżyc ukradł  nocy?

Ja teraz wzdycham na balkonie,

tęsknię i wypłakuję oczy.

A księżyc- stary, łysy swat, co błyszczał od milionów lat,

w sierpniowe noce- nagle znikł, i nie zobaczy go dziś nikt!

Kochanek swą odwrócił twarz. Nie chciałaś, no to teraz masz!

Księżyc pokazał ciemną stronę wśród letniej nocy, rozgwieżdżonej.

Koniki polne grają wspak, i tną walczyki pod balkonem.

Spoglądam w niebo – wśród gwiazd tylu – księżyca szukam – lecz go brak!

Ja nie śpię. Nocą patrzę w niebo. Chcę do księżyca wyć, dlaczego?

Nie śpię w gorącą noc sierpniową, kochanka szukam wciąż na nowo.

To on zna wszystkie tajemnice, odwrócił swoją twarz i milczy.

Pokazał swoją ciemną stronę, może się czuje urażony?

Szukam księżyca, który znikł!

Gdzie księżyc?

Tego nie wie nikt!

Odwrócił twarz, taka to zdrada. Ach, czemu, czemu? Czy wypada?

Ja tu z miłości cała mdleję, drży ciało moje, oszaleję!

Och, noce, noce rozmarzone, spadają gwiazdy roztańczone.

I serce skacze, jak te świerszcze,

i jeszcze woła, jeszcze, jeszcze…

Muzyka cichnie, dzień już prawie znowu gorąca tchnął upałem.

W głowie się kręci,  szumią skronie…

We śnie?    A może to na jawie?

Janina Halagarda

(obrazek z Internetu)